Καλή σεζόν να έχουμε

Θα αρχίσω με κάτι που ίσως θα έπρεπε να τελειώσω αλλά πιθανότατα αυτό είναι που έχει όλη την ουσία:
"Οι Παναθηναϊκοί φέτος θα έχουν μία δύσκολη χρονιά, γεμάτη με διχόνοια και εσωτερικές διαμάχες, που δύσκολα ΔΕΝ θα επηρεάσει και την ομάδα". Δεδομένο.

Τα πράγματα είναι τόσο απλά, όσο πολύπλοκα δείχνουν. Ο φετινός Παναθηναϊκός κανονικά θα έπρεπε να είχε μόνο στο μυαλό του, την διατήρηση των κεκτημένων στην Ελλάδα, με πρωτάθλημα και Κύπελλο, και μία καλή -έως πολύ καλή- πορεία στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Αντί αυτού, τα πράγματα που θα "τρώνε" την ομάδα και τον κόσμο φέτος θα είναι οι μάχες και οι διαμάχες στην κερκίδα, τα γραφόμενα των διαφόρων υποστηρικτών της μίας ή της άλλης πλευράς στα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα, αλλά και το "ψείρισμα" κάθε επιλογής διαιτητή και διαιτητικής απόφασης, που θα καταλήξουν σε ένα αέναο πόλεμο των Παναθηναϊκών μεταξύ τους και εν συνεχεία με όλους τους άλλους.

Το θεωρώ δύσκολο -έως απίθανο- να τελειώσει αυτή η χρονιά ήρεμα για το σύλλογο. Ή κάποια στιγμή θα γίνει κάτι πολύ μεγάλο και θα έχουμε ιστορικές αλλαγές ή αυτή η "αναρχία" θα διατηρηθεί με την ίδια ένταση μέχρι το τέλος της σεζόν, και πάλι.

Αν παλιότερα με την Προεδρία του Πατέρα ήταν λίγοι αυτοί που αντιδρούσαν -έως ελάχιστοι-, αλλά τελικά κατάφεραν να τον "ρίξουν" -κυρίως εφημερίδες προσκείμενες στον κ. Βαρδινογιάννη-, τώρα με την Προεδρία Κωνσταντόπουλου, -ή μάλλον με την διοίκηση Τζίγγερ, γιατί ο Ν(Φ)ίκος Κωνσταντόπουλος ελάχιστη σχέση έχει με όλα αυτά ο άνθρωπος-, θα είναι πολλοί περισσότεροι αυτοί που θα αντιδρούν.



Υπάρχει ένας τρόπος για να κατανοήσει κάποιος πόσοι θα είναι αυτοί και είναι απλός, είναι σχεδόν όλοι οι Παναθηναϊκοί που πανηγύρισαν το "νταμπλ" πέρυσι με το Νικόλα Πατέρα, όλοι οι Παναθηναϊκοί που δεν ασχολιόντουσαν με τον Βαρδινογιάννη και ενωμένοι τραγουδούσαν για την ομάδα, κάνοντας ρεκόρ στα διαρκείας και στα sold out.

Αυτοί, δηλαδή, που αποτελούν και τη δύναμη του Father φέτος στον, χωρίς την εμφανή θέληση του, πόλεμο κατά του Τζίγγερ.

Η ουσία είναι πως κοιτώντας το δέντρο θα χάσουν το δάσος. Αλλά πως μπορείς να τους κατηγορήσεις;

Όταν υπάρχει αυτή η κατάσταση στα διοικητικά της ομάδας, αυτός ο πολυμετοχικός πόλεμος στον ενιαίο και αδιαίτερο Παναθηναϊκό, οι αστείες επιλογές του Τζίγγερ σε κάθε επίπεδο από την μέρα που επέστρεψε και ανέλαβε το "τρέξιμο" της εταιρίας ΤΟΥ, πως να κατηγορήσεις τον μέσο Παναθηναϊκό που δυσαρεσκεί και αντιδρά;

Και δεν έχω βάλει καν στην συζήτηση τους αδερφούς Γιαννακόπουλους, κυρίως τον Παύλο, με τον μικρότερο ανακατοσούρα των πράσινων πραγμάτων, τον Δημήτρη.




Ο Παναθηναϊκός σαν σύλλογος δυστυχώς είναι άρρωστος, με κάθε διάγνωση. Είτε από την πλευρά του Βαρδινογιάννη να το δεις, είτε από την πλευρά των Γιαννακοπουλεών, είτε ακόμα και από την πλευρά των Βγενόπουλο και Πατέρα. Δεν εμπιστεύομαι ούτε τον κώλο μου που λέει και ένας γνωστός πλέον.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως, τουλάχιστον, αυτά τα δύο χρόνια με τον Πατέρα στην Προεδρία, ο φίλαθλος Παναθηναϊκός είδε την ομάδα του να ανεβαίνει, αγωνιστικά και διοικητικά.

Την είδε να παίρνει δυνατούς παίκτες που την ανέβασαν επίπεδο, την είδε να έχει να έχει ένα κόσμο όπως παλιά που γέμιζε το γήπεδο σε κάθε ευκαιρία, την είδε να κερδίζει την Ίντερ και τη Ρόμα στην Ιταλία, την Ρόμα εδώ, να παίζει καλό ποδόσφαιρο ανά διαστήματα, να παίρνει το πρωτάθλημα το κύπελλο και τέλος την είδε να έχει μία υγεία, και όταν πήγαινε να την χάσει (βλ. Τεν Κάτε), είχε ένα πρόεδρο που έκανε την -προσωπική- παρέμβαση και έλυνε το θέμα.

Φέτος αυτό που θα δει θα είναι μία ομάδα που θα προσπαθήσει να ακολουθήσει τα περσινά χνάρια. Για να κυριολεκτώ, έχει μία ομάδα που μπορεί να κάνει ένα βήμα ακόμα παραπέρα αλλά που χωρίς να κινδυνολογώ, φοβάμαι ότι η φαγωμάρα της κερκίδας, των εφημερίδων και των διαφόρων αντίπαλων στρατοπέδων που έχουν δημιουργηθεί -ή θα δημιουργηθούν- θα την "φάει" και αγωνιστικά.

Δεν θα είναι η πρώτη φορά που ο Παναθηναϊκός θα έχει καλύτερη ομάδα και θα χάσει το πρωτάθλημα, ούτε η πρώτη φορά που η διοικητική γκρίνια θα επηρεάσει και τους παίκτες με τον καιρό.

Το πρώτο δείγμα ήταν στο φιλικό στην Τζένοα που μετά τον αγώνα, όσοι δεν μιλούσαν για τον άσχημο αγωνιστικό χώρο, μιλούσαν για το πόσοι γιούχαραν τα συνθήματα και πόσοι επιδοκίμασαν, βίντεο εδώ


ΥΓ. Δεν ασχολήθηκα καθόλου με την επιλογή Μαρινάκη στην Σούπερ Λιγκ, ούτε με την συναίνεση του Τζίγγερ σε αυτή, την καταλογίζω απλά σαν ένα από τα λάθη του.